Vëllezër të dashur dhe motra të nderuara! Në ditët e sotme jemi dëshmitarë të përpjekjeve sistematike dhe afatgjata për ta nxirë fenë tonë. Mediat shkruajnë përditë artikuj tendenciozë mbi të ashtuquajturat fenomene të brutalitetit dhe primitivizmit në islam dhe mes myslimanëve. Përhapësit e këtyre shpifjeve janë gazetarë dhe të vetëquajturit ekspertë të „islamit politik“. Sulmet ndaj fesë sonë janë shkallëzuar sidomos kohët e fundit dhe intensiteti i tyre vjen gjithnjë duke u rritur.
Në dritën e fakteve që përmendëm më sipër është detyra jonë t´u kundërpërgjigjemi këtyre shpifjeve dhe trillimeve. Të gjithë ne, pa përjashtim, e kemi detyrim që të përpiqemi me të gjitha forcat të prezantojmë islamin e vërtetë dhe t´u vërtetojmë njerëzve se islami ështe feja e paqes dhe mëshirës. Duhet të theksojmë gjithashtu se në mënyrë që ta kryejme këtë detyrë jo të lehtë, me sukses, duhet të njihemi vetë me historinë dhe mësimet e islamit. Na vjen keq të konstatojmë se shumica dërrmuese e myslimanëve sot nuk ka njohuri të mjaftueshme mbi fenë e tyre dhe nuk janë të aftë ta mbrojnë atë. Një pjesë e konsiderueshme e myslimanëve nuk është e aftë që në mënyrë shkencore dhe bindëse të rrëzojë shpifjet, të korrigjojë gabimet dhe të paraqesi fytyrën e vërtetë të islamit.
O myslimanë! Një nga mitet që vazhdon të përcillet edhe sot, është shpifja se islami është përhapur më forcën e shpatës dhe jo me forcën e argumenteve bindëse apo në sajë të universalitetit të mësimeve dhe vlerave të tij. Shpesh degjojmë pyetjen e mëposhtme: „ Si mund të quhet islami, fe e paqes, kur dihet se është përhapur me forcën e shpatës?“
Duhet thënë se për fat të keq, shumë jomyslimanë në mënyrë naive mendojnë se islami nuk mund të kishte miliona ithtarë nëpër botë sikur mos të ishte përhapur me anë të forcës dhe nën kërcënimin e dhunës. Por fakti është se arsyeja e vërtetë pse islami u përhap me shpejtësi nëpër botë - dhe me ndihmën e Zotit, ende vazhdon të përhapet - është forca e së vërtetës dhe llogjikës të cilat janë të mishëruara në parimet e tij. Islami përqafohet nga ithtarë të rinj çdo ditë dhe kryesisht nga radhët e intelektualëve, dhe kjo ndodh përkundër faktit se bota islame ndodhet në një situatë të mjerë. Islami po përhapet edhe më tej, pavarësisht se për këtë ka përpjekje minimale nga pikëpamja e propagandës dhe reklamës së mësimeve dhe mesazhit të tij.
Myslimanë të ndershëm! Besoj se me siguri e dini, se fjala islam rrjedh nga rrënja e fjalës salam që në arabisht do te thotë paqe. Islam do të thotë nënshtrim i vetëdijshëm dhe me dëshirë ndaj vullnetit të Zotit. Islami është fe e paqes, të cilën besimtari e përqafon vetëm atëherë kur i nënshtrohet ligjeve të Krijuesit të plotfuqishëm.
Sidoqoftë, do të ishte e tepërt të thuhej se jo të gjithë njerëzit janë në favor të vendosjes së paqes dhe drejtësisë në këtë botë. Gjithmonë do të gjenden individë të cilët janë të aftë që për hir të interesave të tyre të sakrifikojnë paqen dhe të ngjallin trazira. Për t´iu kundërvënë atyre dhe për të rivendosur paqen nevojitet përdorimi i forcës. Pikërisht kjo është edhe detyra e forcave policore të çdo shteti. Pra ata kanë për detyrë ushtrimin e forcës brenda kuadrit ligjor të çdo shteti kundër kriminelëve dhe shkelësve të ligjit duke garantuar kështu paqen dhe sigurinë e vendit përkatës. Islami vë theksin tek paqja por gjithashtu apelon ndaj ithtarëve të vet që t´i kundërvihen shtypjes. Në islam ushtrimi i dhunës lejohet vetëm kur bëhet fjalë për ruajtjen e paqes dhe për vendosjen e drejtësisë.
Përgjigja më e mirë ndaj opinionit të gabuar në lidhje me përhapjen e islamit me dhunë është libri i historianit De Lacy O´ Leary me titull „Islami në udhëkryq“. Në faqen e tetë të këtij libri ai shkruan: „Historia në mënyrë të qartë ka shpjeguar se legjenda mbi myslimanët fanatikë që vërtiten nëpër botë me shpatë në dorë për të përhapur fenë e tyre me dhunë tek rracat e tjera të mundura në beteje, është një nga legjendat absurde dhe shpifëse e cila përsëritet shpeshherë nga historianë të ndryshëm.“
Myslimanët sunduan në Spanjë rreth 800 vjet. Gjatë kësaj kohe nuk ka të dhëna për ushtrim dhune ndaj popullsisë vendase në mënyrë që t´i detyrojë ata të konvertojnë në islam. Në islam ekziston parimi i lirisë së fesë e cila është e garantuar. Në Kuran thuhet: „Nuk ka dhunë në besim“. Kurani fisnik (2:256)
Myslimanët janë të mendimit se besimi duhet të burojë nga brenda njeriut, nga thellësia e shpirtit të tij, prandaj dhe nuk ka kuptim ushtrimi i dhunës për ta detyruar atë të ndryshojë besimin. Në favor të myslimanëve flet edhe fakti se epoka e sundimit islam në Spanjë njihet ndryshe edhe si periudha e artë e hebrejve. Pas inkursioneve të kryqtarëve në fakt situata ndryshoi. Nga burimet perëndimore të cilat iu referohen këtyre ngjarjeve mësojmë se myslimanët dhe hebrejtë iu nënshtruan inkuizicionit dhe persekutimit çnjerëzor. Një pjesë e mirë u shpërngul, ndërsa të tjerë u detyruan nën presionin e dhunës dhe represaljeve të konvertojnë në fenë e krishterë. Atyre që refuzuan shpërnguljen apo konvertimin me forcë, iu morr pasuria dhe u dërguan drejt vdekjes së sigurtë.
Një tjetër argument i fortë kundër shpifjes se islami u përhap me dhunë, është fakti se pavarësisht se myslimanët sundojnë në Arabi prej 1400 vjetësh, deri më sot ekzistojnë atje komunitete të mëdha të krishterësh arabë, si në Siri, Palestinë, Sudan dhe Egjypt (rreth 14 milion koptë të krishterë). Nëse myslimanët do ta kishin përhapur islamin me dhunë s´do të kishte ngelur krishteri arab.
Myslimanët u përhapën edhe në Indi dhe qëndruan atje gati 1000 vjet. Në sajë të fuqisë ushtarake që dispononin myslimanët e atëhershëm mund ta kishin detyruar çdo indian jomysliman ta pranonte islamin me dhunë. Por kjo nuk ndodhi. Aktualisht në Indi 80% e popullsisë përbëhet nga ithtarë të feve të tjera. Të gjithë këta jomyslimanë janë dëshmi e fortë dhe e gjallë se Islami nuk është përhapur me dhunë.
Një tjetër dëshmi mbi përhapjen paqësore të Islamit është fakti se popullsia më e madhe myslimane në botë ndodhet në Indonezi. Një pjesë e madhe e popullsisë së Malajzisë janë gjithashtu myslimanë. Bëjmë pyetjen: „Cila ushtri myslimane ka luftuar në keto anë?“ Përgjigja e natyrshme është se s´ka pasur ushtri myslimane në këto anë por islami u përhap këtu në sajë të kontakteve tregtare me botën e atëhershme myslimane. E njëjta histori vlen edhe për bregun lindor të Afrikës, ku në sajë të ndershmërisë dhe korrektesës së tregtarëve arabë u bë e mundur përhapja e islamit tek popullsia lokale.
Vëllezër e motra! Përparësia e islamit qëndron tek thjeshtësia e doktrinës së tij, forca e argumenteve dhe në universalitetin e ligjeve të tij. Islami përdor „shpatën“ e intelektit e cila fiton zemrat dhe mendjet e njerëzve. Në Kuranin fisnik thuhet: „Thirri në rrugën e Zotit tënd me urtësinë tënde dhe me predikim bindës dhe debato me ta në mënyrën më të përshtatshme“. Kurani fisnik (16-125)
Në një artikull të revistës Reader´s Digest „ALMANAC“ vihej në dukje përqindja e rritjes së feve kryesore në botë nga viti 1934 deri në vitin 1984. I njëjti artikull u botua edhe në revistën The Plain Magazine. Islami renditej i pari me një rritje prej 235%. Feja e krishterë u rrit me 47%. Pyesim: „Cila luftë bëri të mundur shekullin e kaluar konvertimin në masë dhe me dhunë të njerëzve në islam?“. Nuk gjejmë asnjë luftë të tillë!
Të dashur vëllezër dhe të nderuara motra! Le të jemi krenar për faktin se islami është feja me rritjen më dinamike në Amerikë dhe Europë. Prandaj le të jemi krenarë për fenë tonë dhe le t´i qëndrojmë besnikë Kuranit dhe traditës se Pejgamberit.
